استیفاء از مال غیر
استیفاء از مال غیر در ماده ۳۳۷ قانون مدنی مقرر شده است:
«هر گاه کسی بر حسب اذن صریح یا ضمنی از مال غیر استیفاء منفعت کند، صاحب مال مستحق اجرت‌المثل خواهد بود، مگر اینکه معلوم شود که اذن در انتفاع مجانی بوده است».
به منظور استیفاءاز مال غیر شرایطی باید وجود داشته باشد که این شرایط عبارتند از:
الف) صاحب مال اذن در انتفاع داده باشد. البته این اذن باید به صورت مشروع و قانونی باشد و طرف مقابل با توسل به قهر و غلبه از مال دیگری استیفاء ننماید. این اذن ممکن است به صورت صریح به فرد داده شده باشد و یا به صورت ضمنی داده شده باشد.
ب) استفاده کننده از مال غیر باید اجرت استفاده از مال را بدهد. چرا که در دید عرف کم‌تر اتفاق می‌افتد که کسی از مال دیگری استفاده نماید بدون آنکه اجرتی برای آن بپردازد.
پ) مجانی نبودن استیفا از مال غیر نیز یکی دیگر از عناصری است باید مورد توجه قرار بگیرد. به عبارت دیگر در استیفاء از مال غیر اصل بر با اجرت بودن آن است مگر اینکه صاحب‌مال صراحتاً ذکر نماید که اذن در انتفاع به صورت مجانی صورت گرفته است. البته این امری است استثنایی و از نحوه‌ی نگارش ماده ۳۳۷ قانون مدنی پیداست که باید مورد اثبات قرار بگیرد. چراکه با آوردن این جمله که «…مگر آنکه معلوم شود اذن در انتفاع مجانی بوده» قانون‌گذار این امر را در زمره‌ی استثنائات ذکر نموده است.
نوشتن یک دیدگاه